Ik word Brabander.
Geachte leden van Efkes Weg,
In september 2012 liep ik voor het eerst in mijn leven een heuse Brabander tegen het lijf. Het was ene Harrie Verbruggen, ter gelegenheid van een motorreis door zuid-west Amerika, de Indian Trails.
Harrie kwam dan wel uit Brabant, maar viel nochtans wel mee. Ons noordelijk beeld van Brabanders (allemaal brave katholieken die elke zondag de mis bijwonen, die meer bier drinken dan goed is voor een mens, die elk jaar in februari een gek pak aantrekken en een domme muts opzetten en al brallend de buurvrouw proberen te versieren) bleek allesbehalve de waarheid. Harrie was (en is) een brave burger die eens per jaar een gek pak aantrekt, die flink bier inneemt, die waarschijnlijk geen aantrekkelijke buurvrouw heeft en die al helemaal geen missen meer bezoekt. Hij bleek niet alleen braaf, maar ook nog sympatiek. Zo sympathiek zelfs, dat hij het aandurfde om de door mijzelf geformuleerde uitnodiging voor een proefritje met Efkes Weg in daden om te zetten.
Hotel Korenaar om te beginnen is een aanrader: luxe ontbijt, een schone kamer met een prettig bed, bier in overvloed en een café op kruipafstand. Kein minpunt: meneer pastoor hangt om 7 uur in de ochtend aan de klok; vandaar dat Harrie aan de achterkant slaapt.
De proefrit met Efkes Weg is me uitstekend bevallen. Daar waar ik als import-Drent (ik ben eigenlijk een Hollander) enige angst koesterde voor een overmacht aan Babanders die mij mijn foute ideeën over carnaval wel stevig zouden inpeperen, bleek het volk ongelofelijk aardig. Harrie is niet de enige Brabander die wel door de beugel kan, zo verzeker ik u. Ik heb na storting van 13 euro bij "De Cruus" een toffe dag gehad. Probleemloos opgenomen in de rijen der Efkes-Weggers, heb ik plaatsen doorsneden waarvan ik überhaupt nog nooit had gehoord. Een feilloos georganiseerde rit met een vooraf bestelde lunch (waarom ben ik daar nou zelf nooit opgekomen; ik word altijd krankzinnig van het gedoe met die menu's), zelfs een echte oversteek per veerpont in Heusden (dat de brug op 2 kilometer afstand lag en gratis is, doet niet ter zake), en de bewonderende blikken voor mijn BMW die me niet zijn ontgaan. Kortom: een mooie rit door een mooie streek, waarvoor dank. Dit even afgezien van een zware overdosis aan drempels in het wegdek. Maar men kan niet alles hebben.
Ik spreek mijn bewondering uit voor mevrouw Thea, die een lompe Harley (ik ben niet van de Harley) kundig langs de route slingerde, voor Mark (die de weg uit zijn hoofd kende en maar één enkele keer de mist in ging), voor een jongeling wiens naam ik helaas vergeten ben maar die ondanks naderend vaderschap toch meeging (ik heb hem aangeraden om tijdens de bevalling vooral niet hinderlijk in de weg te lopen; die arme vrouw heeft echt wel genoeg aan zichzelf tegen die tijd), en voor Harrie, die alles heeft mogelijk gemaakt en zelfs met mij op de foto wilde.
Allemaal dank dus voor de gastvrijheid. Ik word Brabander. Behalve met carnaval. Daar zijn Hollanders te dom voor. En kom vooral eens toeren in Drenthe en Groningen. De wereld houdt tenslotte niet op bij Nijmegen.
En voor wie het interesseert: maandag ben ik op weg naar huis pisnat geregend. En wel op de laatste 10 kilometer, bij Assen.
Met gemotoriseerde groeten,
Gerrit van de Werken, Vries (Dr)